Ten rok był szczególnie wyjątkowy. Pandemia pokazała, że nie na wszystko jesteśmy
w stanie się przygotować. Choć Igrzyska Olimpijskie w końcu mogły się odbyć to rywalizacja zawodników przy pustych trybunach była nie lada wyzwaniem. Mamy nowy świat i musimy nauczyć się w nim żyć. Każdy z nas doświadcza tego na swój sposób
i powoli pozwalamy sobie na możliwość porażki, komunikując światu swoje granice wytrzymałości.

Bohaterka Igrzysk – Simone Biles

Jedną z bohaterek tegorocznych igrzysk jest amerykańska gimnastyczka Simone Biles, która przyzwyczaiła swój naród do zdobywania worków medali. W Tokio miała szansę pobić nowe rekordy i przyćmić innych amerykańskich medalistów – dać kibicom to, czego oczekują. Miała napisać kolejną złotą kartę swojej pięknej kariery i jej nie napisała. Wycofywała się z kolejnych konkurencji, osłabiając drużynę. Nie udźwignęła presji Igrzysk.

Simone Biles płaci dziś sporą cenę za bycie sportową gwiazdą. Była jedną z wielu ofiar molestowania seksualnego przez Larry’ego Nassara i przyznała, że powrót do Tokio był dla niej szczególnie trudny. Gwiazda telewizji i uczestniczka wielu komercyjnych produkcji jest bowiem sportowcem, ale też dobrem narodowym. W Tokio miała wykonać kolejne zadanie i dołożyć 4-5 medali, w tym większość złotych. Nie dała rady. I chwała jej za to, że w końcu to powiedziała.

Obciążenie psychiczne po startach

w zawodach

Kolekcjonowanie sportowych trofeów ma swoją cenę. Całe swoje życie poświęcasz dla sportu, osiągasz kolejne sukcesy i dostajesz nowe kontrakty. Nadal jesteś człowiekiem
i bywa, że trudno to wszystko ogarnąć, zaczyna brakować Ci czasu, a presja jest coraz większa. Jedziesz na Igrzyska i musisz sprostać stawianym przed Tobą oczekiwaniom. Jeśli jesteś gwiazdą – taką jak Simone Biles – powrót z dwoma medalami to za mało
i wtedy wracasz z imprezy z syndromem porażki. Jako trener mentalny mistrzów świata w żużlu, MMA i wielu innych dyscyplinach uważam, że sportowcy często wracają z igrzysk czy mistrzostw świata, jak żołnierze po wojnie, z zespołem stresu pourazowego,
co między innymi skutkuje zaburzonym wydzielaniem hormonów, w tym kortyzolu.

Kortyzol to hormon stresu, który wzmacnia działanie adrenaliny i noradrenaliny. Wydziela się w dużych ilościach w trudnych dla nas sytuacjach. Powoduje podwyższenie stężenia glukozy we krwi, ponieważ w takich okolicznościach organizm potrzebuje więcej energii, aby lepiej radzić sobie ze stresem. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania całego organizmu, ale stale podwyższony może prowadzić do otyłości, nadciśnienia, bezsenności, a nawet do depresji.

Co zatem zrobić, jeśli nasz stres jest permanentny? Jak skutecznie walczyć ze stałym napięciem psychicznym? Pamiętaj, że nie na wszystko mamy wpływ i czasem należy zaakceptować to, co przynosi nam życie. Jeżeli chciałbyś bardziej zgłębić ten temat, szczerze polecam książkę „Dlaczego zebry nie mają wrzodów? Psychofizjologia stresu”. Autor książki, Robert M. Sapolsky, w świetny sposób obrazuje jak oddziaływanie stresu wpływa na całe nasze życie i jak możemy sobie z nim radzić.

Wyobraź sobie, że zdobyłeś już wszystko, co było do zdobycia. Możesz to oczywiście powtórzyć, ale kolejne Igrzyska są dopiero za 4 lata. I co zrobisz? Nasi bohaterowie Igrzysk wracają do codzienności i muszą się w niej odnaleźć. Problem w tym, że przez lata żyli w reżimie treningowym i powrót do normalności to dla nich duże wyzwanie. I wtedy zaczyna się celebracja, wizyty, ukłony, gratulacje i liczne imprezy. Michael Phelps tego doświadczył. Widziałeś z pewnością czołówki brukowców i liczne komentarze na jego temat. 23-krotny mistrz olimpijski, ostatnio oznajmił, że od lat mierzy się z własnymi demonami i już nieraz okazywał się od nich słabszy.